στον ιστορικό Μοριά... 
Για την πολιτική πορεία του Τατούλη έχουν γραφεί πολλά. Όλοι έχουμε ακούσει κι από κάτι. Όλοι έχουμε διαβάσει. Όλοι έχουμε παρακολουθήσει στην τηλεόραση κι ένα ρεπορτάζ. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, πάντως, ο Τατούλης είναι μια οικεία προσωπικότητα. Ήταν η αφορμή που περίμενε εκείνος, και ενδεχομένως κι εμείς, ώστε η υποψηφιότητά του για τη θέση του πρώτου αιρετού περιφερειάρχη Πελοποννήσου να τον κάνει γνωστό και στο πιο μικρό χωριό των πέντε νομών.
Ταξίδεψα στην Αρκαδία, τον γενέθλιο τόπο του, προκειμένου να δω από κοντά αν όσα τον συνοδεύουν ως φήμη ισχύουν. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα να διαψευσθώ. Όπως κάθε δημοσιογράφος που κάνει καλά τη δουλειά του, έψαξα κι εγώ την είδηση. Πόσο αληθινό μπορεί να είναι αυτό που οι εχθροί του αναγνωρίζουν ως μύθο; Κι αυτό διότι, όταν οι πολιτικοί του αντίπαλοι γράφουν ότι «αποδομείται ο μύθος ‘Τατούλης’», αναγνωρίζουν ταυτόχρονα ότι αυτός ο μύθος υπάρχει….Έστω για κάποιους…
Γιος του ταβερνιάρη στο Καστρί Κυνουρίας, ακόμη θυμούνται τον Πέτρο Τατούλη οι υπερήλικες του χωριού να τους σερβίρει ένα ποτηράκι κρασί. Ακόμη και ως φοιτητής ιατρικής, αλλά και μετά, ως γιατρός πια. Στο μικρό αυτό ορεινό χωριό έχει και την πρώτη του επαφή με τις πολιτικές ιδεολογίες, αφού το Καστρί ήταν τότε τόπος εξορίστων. Όπως είναι μάλλον φυσικό, πηγαίνοντας στην Αθήνα να σπουδάσει, η διάχυτη διάθεση της αλλαγής, όπως αυτή εκφράζεται στα αμφιθέατρα της Ιατρικής από την Αριστερά, τον συνεπαίρνει. Δεινός ρήτορας ενθουσιάζει το ακροατήριο του, ανάμεσα στο οποίο βρίσκει κανείς και την μετέπειτα σύζυγό του, και αυτή γιατρό από την Κύπρο, Σοφία. Λίγο αργότερα ο νεαρός, χειρουργός πια, Πέτρος, αφοσιώνεται στην ιατρική με το ίδιο πάθος που είχε αρχίσει να δείχνει από νωρίς για την πολιτική. Εντύπωση κάνει το γεγονός ότι όλοι θυμούνται τον Τατούλη σα γιατρό. Οι δε συνάδελφοί του, τον φέρνουν ακόμη στο μυαλό τους να κοιμάται τα βράδια στο Λαϊκό και το Νοσοκομείο της Νίκαιας, πάνω σε ένα ράντζο, κι ας περίμενε η σύζυγος και τα παιδιά στο σπίτι. Είχε ήδη προλάβει να αποκτήσει τέσσερα: τρία κορίτσια και ένα παιδί (όπως λένε και στο χωριό του).
Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 ξεκινά η πορεία του στη ΝΔ. Μια διαδρομή που θα τον βάλει στην κεντρική πολιτική σκηνή το 1989 και θα του εξασφαλίσει έξι διαδοχικές θητείες στη Βουλή. Κι εδώ είναι το πρώτο περίεργο της περίπτωσης Τατούλη. Αντί να υφίσταται τη φθορά της εξουσίας, ο Τατούλης σε κάθε εκλογική αναμέτρηση πολλαπλασιάζει την εκλογική του δύναμη, διαψεύδοντας κάθε προγνωστικό. Και μάλιστα, χωρίς να έχει ποτέ την θερμή στήριξη των διαφόρων μηχανισμών εξουσίας, που σπρώχνουν τους εκλεκτούς και φίλους.
Ξέρει ωστόσο, τον κάθε Αρκά με το μικρό του όνομα. Διαθέτει μνήμη που καταγράφει τα πάντα. Το προσωπικό του τηλέφωνο το γνωρίζουν …κι οι πέτρες. Έχει πολλές παρέες. Κι ολόκληρα χωριά τον περιμένουν όταν έχει γίνει γνωστό ότι θα περάσει από τα μέρη τους ο Πέτρος.
Από την επομένη κάθε εκλογών, τα «πολιτικά» αμαρτήματα για τον Τατούλη παραγράφονται. Είναι γνωστή στην Αρκαδία η στάση του, ότι άλλο η πολιτική και άλλο η φιλία και η ανθρωπιά. Γι αυτό και αντλούσε πάντοτε σταυρούς από κάθε πιθανή κομματική δεξαμενή. Από τα δεξιά ως τα αριστερά και το κέντρο.
Λίγο μετά τις εκλογές του 2004, ο Πέτρος Τατούλης αναλαμβάνει το υπουργείο Πολιτισμού. Γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι ο γιαλός δεν ήταν στραβός, αλλά το πλοίο στραβά αρμένιζε. Κάνει επιστολές στον τότε πρωθυπουργό, προκειμένου να εκφράσει τις ανησυχίες του. Μπαίνει μπροστά σε όποια απόφαση θεωρούσε ότι θα μπορούσε να κοστίσει πολιτικά και κυρίως ηθικά στην κυβέρνηση. Απομακρύνεται από τη θέση του. Και σιωπά, περιμένοντας τις εξελίξεις. Έπρεπε να συμβεί το απρόοπτο, η παρολίγον αυτοκτονία του γενικού γραμματέα του υπουργείου πολιτισμού, για να αρχίσει η χώρα να ψάχνεται για τα έργα και ημέρες του κ. Χρήστου Ζαχόπουλου στο ΥΠΠΟ. Και όλοι έπεσαν πάνω στον Τατούλη και στο τι έλεγε στις επιστολές του στον πρωθυπουργό. Ο Τατούλης επιμένει να κρατά τον Καραμανλή στο απυρόβλητο.
Είχαν ωστόσο αρχίσει να συμβαίνουν πολλά. Η διαφθορά ήταν σε καθημερινή βάση στα παράθυρα των τηλεοπτικών δελτίων και η αναποτελεσματικότητα στο έργο είχε αρχίσει να διαφαίνεται. Ο Πέτρος Τατούλης αρθρογραφεί, μιλά στα όργανα του κόμματος του και χτυπά καμπανάκι κινδύνου. «Πρέπει να απομακρυνθούν όσοι εμπλέκονται σε σκάνδαλα και να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις, ειδάλλως κινδυνεύουμε όλοι να χαρακτηριστούμε ως συνένοχοι», συνήθιζε να λέει, από πολύ νωρίς, όταν τίποτε δε φαινόταν να σκιάζει το μέλλον της χώρας. Όπως , εντούτοις, συμβαίνει συνήθως με την κάθε εξουσία, έτσι και τότε κέρδισαν οι αρεστοί ευχάριστοι και όχι οι χρήσιμοι, που λεν δυσάρεστες αλήθειες. Η χώρα είχε αρχίσει να μπαίνει για τα καλά στις γνωστές περιπέτειες. Ο Πέτρος Τατούλης διαγράφεται. Στις εκλογές του 2009, για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια, δεν κατέρχεται στις εθνικές εκλογές. Δε θέλει να προσχωρήσει σε κανένα κόμμα. Δεν παύει όμως να λέει τα πράγματα ξεκάθαρα, χωρίς μισόλογα και υπονοούμενα.
Κ αι φτάνουμε στο σήμερα. Ο Πέτρος Τατούλης είναι υποψήφιος περιφερειάρχης Πελοποννήσου. Λέει ότι είναι ανεξάρτητος. Ισχυρίζεται ότι είναι υπερκομματικός. Μιλάει για πολυσυλλεκτικότητα και απαντάει με ευκολία στο ερώτημα που του θέτουν στα χωριά της Λακωνίας: «Αδελφέ, όλοι μαζί μας είμαστε». Στη διαπροσωπική επαφή είναι αφοπλιστικός. Και όταν μιλάει για την Πελοπόννησο, είναι σαν κάτι να τον συνεπαίρνει. «Θέλουμε να κάνουμε την περιφέρεια Πελοποννήσου ένα παράδειγμα για όλη τη χώρα, εμείς να τους δείξουμε πώς με συγκροτημένο σχέδιο και με επιμονή για απόλυτη διαφάνεια, μπορούμε να βγούμε από την κρίση». Ο ίδιος δηλώνει ότι είναι «Καλλικρατιστής». Πιστεύει στο νέο θεσμό και επαναλαμβάνει ότι είναι η τελευταία μας ευκαιρία να λύσουμε τα προβλήματα και να δημιουργήσουμε ένα πιο όμορφο μέλλον.
Αν θέλετε την άποψή μου, δεν ξέρω αν μπορεί. Πάντως καταφέρνει για την ώρα να πείθει όταν μιλάει για τον «Νέο Πατριωτισμό» και τη «Νέα Πατρίδα» της διαφάνειας, της ανθρωπιάς και των αποτελεσματικών πολιτικών. Όταν τον ρωτάς πού θα βρεις τα λεφτά; Απαντά με σιγουριά: «Στην Ευρώπη περιμένουν να τους καταθέσουμε σοβαρές προτάσεις. Δεν θα υπάρξει ούτε ένα χαμένο ευρώ». Η αγαπημένη του λέξη είναι η υπέρβαση. Αυτοχαρακτηρίζεται ως υπερβατικός. Ως ασυμβίβαστος. Και όλο μιλάει για το μεγάλο διακύβευμα: Να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας. Να ζήσουμε μαζί το όνειρο. Να φτιάξουμε τη Νέα Πελοπόννησο.
Και καταλήγω. Αν ο Τατούλης είναι παραμύθι, τότε είναι καλοστημένο, γιατί το φτιάχνει με την ειλικρινή, έντιμη και διεκδικητική στάση του εδώ και 20 χρόνια. Πόσοι πολιτικοί άραγε μπορούν να το ισχυρισθούν αυτό με σοβαρότητα και να μην προκαλέσουν μειδίαμα; Πόσοι μπορούν να πουν ότι δε σιώπησαν, με αντάλλαγμα μια καρέκλα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου